Kenijaaaa
Blijf op de hoogte en volg Amber
29 Oktober 2014 | Kenia, Nairobi
Zo. Het heeft even op zich laten wachten, maar ik heb weer even een momentje gevonden om een blog te schrijven! Afgelopen weken had ik daar niet echt de rust voor, omdat ik een paar weken geleden ben toegelaten tot het dansteam van de universteit. Zij trainden meerdere uren per dag omdat er een competitie op de planning stond, Ik had geen seconde in mijn hoofd dat ik eventueel mee zou kunnen, aangezien het vanaf het moment dat ik bij het team zat nog maar een krappe vier weken was, maar ik trainde wel fulltime mee omdat ik graag zoveel mogelijk wilde leren (en eerlijk is eerlijk, op de campus is ook niet zo denderend veel te doen). Na twee weken meetrainen kreeg ik te horen: ik mocht mee naar Kenia! Ik was zo verschrikkelijk blij, liep letterlijk een half uur te trillen. Na nog twee weken extreem veel trainen, ik moest zelfs een weekendtripje met Lies afzeggen, was het vorige week zaterdag dan zo ver: eerst optreden op UMU (Uganda Martyrs University) day en daarna in de bus naar Kenia. Het optreden op UMU day vond ik heel spannend omdat er veel mensen in het publiek zaten die ik kende, en nog meer mensen in het publiek zaten die mij kenden dus de druk was hoog! Op zn Afrikaans werd er op de dag zelf nog wat gesleuteld, aangepast en toegevoegd aan de dansen dus dat hielp ook wel :p Maar gelukkig ging het best wel goed, natuurlijk maakte ik wat foutjes maar die werden gemaakt door de meesten, dat maakt hier allemaal wat minder uit. Na een brakke en zeer lange busreis naar Nairobi kwamen we aan op de grootste universiteitscampus die ik ooit heb gezien, hier zou de Kenyatta University Cultural Week 2014 plaatsvinden. De meningen over de daadwerkelijke grootte liepen nogal uiteen, varierend van 25 km2 tot 42 km2 maar het was in ieder geval duidelijk dat het groot was, van de gate naar ons guesthouse was al 20 minuten lopen en dan was je nog niet eens halverwege!
Ondanks dat Kenya duidelijk meer ontwikkeld is dan Uganda, was de week weer heerlijk Afrikaans. Voordat we moesten optreden stonden we gemiddeld twee uur backstage te wachten bijvoorbeeld, maar dit was totaal geen probleem omdat het een geweldige combinatie van leuke mensen was. Er zijn foto's van mij in mijn Ugandese kostuum, mensen in Ethiopische kostuums en Kenyanen in Masai kostuums. Iedereen was elkaar danspasjes aan het leren en gewoon aan het kletsen. Ook veel vrijwilligers van de KU liepen daar rond en zij namen ons naderhand ook mee de stad in, op stap of gewoon rond over de campus. Wat ook zo heerlijk typisch was, is dat mijn allereerste optreden daar niet met dans was. Tijdens de openingsceremonie waren er meerdere gospel extravaganza (gospel ondersteund met dans en muziek) optredens waren en impulsief werd er besloten dat wij ook mee zouden doen met een volkssong. Ik had die volkssong natuurlijk nog nooit in mijn hele leve gehoord, dus nam aan dat ik niet mee zou doen. Maar 5 minuten van te voren kreeg ik een schudinstrumentje in mn hand gedrukt met de mededeling dat we bijna aan de beurt waren. Ik ging dus het podium op om een lied te gaan performen wat ik nog nooit in mn leven had gehoord, met een instrument in mn hand dat ik nog nooit in mn leven had vastgehouden, Maar ook typisch Afrikaans: natuurlijk ging alles helemaal goed. Ik vergat eigenlijk dat ik op een podium stond en was vooral heel erg aan het genieten van het samen muziek maken, in de zon, met fijne mensen.
Niet alleen Kenya en de Cultural Week waren genieten, ook de groep was echt zooo leuk. Als je een week met zn alle weg bent is dat toch heel anders dan zo op de uni. Zo heb ik gemerkt dat meisjes onderling totaal niet moeilijk doen over elkaar naakt zien, zelfs als ze elkaar nauwelijks kennen, heb ik de ingevlochten pruik van een meisje eruit gehaald en gesprekken gevoerd over hoe zwaar het leven hier echt is.
De rest van de week heb ik me een enorme celebrity gevoeld, omdat ik de enige muzungu was op de hele Cultural Week en iedereen het echt prachtig vond dat ik meedanste. Er waren bijvoorbeeld twee bekende comedians die op gegeven moment aan mij kwamen vragen of we een billenshake competition zouden doen en daarna mijn nummer wilden, op plaats van andersom. Ik vond dat natuurlijk wel mooi ^^ Er zijn ook heeeel erg veel foto's van alles, maar die moet ik nog even krijgen dus dat duurt nog even :) Nairobi zelf heb ik niet super veel van gezien omdat de meeste dagen volzaten met trainen en optreden maar op de eerste dag werd de bijnaam, Nairobbery, al meteen waargemaakt. Twee meter voor mij rukte een man de ketting van een vrouw van haar nek en rende weg. Hele drukke straat dus heel veel mensen, maar niemand deed iets. De keer daarna liet ik mijn ketting en armband dus maar thuis :P Verder heb ik, en de rest van de mensen van de troupe, lekker de tourist uitgehangen en Masai souveniertjes gekocht, waarbij ik telkens goed moest onderhandelen. Ik was bijvoorbeeld een middag met Alex (een van de assistent trainer van de troupe en nu goede vriend van mij) in Nairobi en ik wilde een schilderij kopen. De prijs: 6000 Kenyan Shilling. Dit is ongeveer 60 euro, dus belachelijk veel te veel. Na een heel toneelstuk waarin Alex deed alsof hij niet kon schrijven en ik hier was om hem Engels te leren konden we het schilderij meenemen voor 700 shilling :p Gedurende de week kozen de mensen van de organistaie hun favoriete acts, die zouden optreden op de Final Day. Die Final Day zou eigenlijk ook de finale zijn van de competitie van de hele week, maarrr kort voordat de week begon werd besloten dat het toch geen competition zou zijn maar gewoon entertainment, omdat Rwanda en Burundi niet op kwamen dagen. Toch zal ik zulke fratsen echt gaan missen als ik in Nederland ben, alles is daar zo verschrikkelijk georganiseerd dat er helemaal geen ruimte meer is voor spontaniteit.
Ik zal de dansgroep echt gaan missen, we hebben de afgelopen weken zoveel met elkaar meegemaakt dat ik het een gek idee vind dat ik ze nu niet meer minstens 5 uur per dag zal zien. De twee et wie ik de beste klik had, Fred en Alex, zitten hier ook niet op de uni, dus dat is al helemaal jammer. Maarja, dat hoort erbij, nieuwe vrienden maken en nieuwe vrienden vervolgens niet of nauwelijks meer zien. Over twee dagen vertrekken Lies en ik alweer naar Tanzania (ja schandalig luxe, ik weet het, maar Tanzania was al gepland voordat ik wist dat ik naar Kenya meemocht. Oh en Kenya werd volledig betaald door de uni^^) dus dan is een prima afleiding :P
Ik las net even mijn laatste blog en realiseer me dat ik al heel lang niet meer geschreven heb en nu als ik nu alles terug ga halen van de weken voor de danstrainingen dan wordt dit een veelste lang verhaal maar wat ik nog wel even aan moet stippen is het adventureweekend wat Lies en ik in Jinja hadden. We zijn hier gaan raften op de Nijl, waar ik eerst niet zoveel voor voelde omdat water nou eenmaal niet echt mijn ding is en omslaan met een klein rubberbootje een een wilde rivier al helemaal niet, maar Lies had vanaf het begin al duidelijk dat ze dat wilde doen en heeft weken besteed aan mij wijsmaken dat het wel echt super vet zou zijn. Omdat samen reizen samen compromissen maken is (iets wat we de afgelopen weken duidelijk gemerkt hebben) ging ik mee. En natuurlijk had Lies volledig helemaal gelijk, het was echt zo'n geweldige dag. Voordat we de wilde rivier opgingen oefenen we in rustig water met het peddelen, in en uit de bot komen, het omslaan en het onder de boot doorzwemmen. Ondanks dat ik het nog steeds spannend vond, had ik er nu meer vertrouwen in. De eerste keer dat de boot omsloeg kwa ik natuurlijk vast te zitten onder de boot, kreeg ik een hoop water binnen en werd vervolgens een stuk meegenomen door de rivier waarna een van de safertykayakers mij weer naar de raft moet retourneren maar ik vond het zoo vet. Natuurlijk denk je dat je dood gaat op zo'n moment maar er waren telkens 4 safetykayakers om ons heen die binnen een paar seconden bij je waren en die mensen kenden de rivier zo ontzettend goed dat ik me niet onveilig voelde. Ook zijn we dat weekend wezen zip-linen in Mabira Forest, een tropisch regenwoud waar lijntjes gespannen waren tussen bomen van 40 meter hoog waar we dan langsheen kabelbaanden. Om in de bomen te komen moesten we eerst langs eentje omhoog klimmen als een aapje, via heeele kleine ijzeren pinnetjes in de boom. Lies ging voor mij en ik zag haar benen echt als een malle trillen. Ik dacht: ah joh, je zit gezekerd dus zo eng is het niet. Maar halverwege de boom dacht ik daar toch wel anders over :p Zeker omdat ik me continu bewust was van het feit dat ik wel gezekerd was met Afrikaans materiaal, wat toch een beetje anders is dan hoe ik het gewend ben. Het meisje van de organisatie dat als eerste ging, ging bijvoorbeeld vrolijk ongezekerd naar boven om daar het touw vast te maken voor ons. Dat zie ik in het klimpark waar Herrie werkt zo snel nog niet gebeuren :p
Ik zal vanaf nu (ook al is 'vanaf nu' nog maar schikbarend kort, als Lies en ik terugkomen uit Tanzania hebben we nog maar 5 weken in Nkozi) weer iets regelmatiger een blogje maken!
Ondanks dat Kenya duidelijk meer ontwikkeld is dan Uganda, was de week weer heerlijk Afrikaans. Voordat we moesten optreden stonden we gemiddeld twee uur backstage te wachten bijvoorbeeld, maar dit was totaal geen probleem omdat het een geweldige combinatie van leuke mensen was. Er zijn foto's van mij in mijn Ugandese kostuum, mensen in Ethiopische kostuums en Kenyanen in Masai kostuums. Iedereen was elkaar danspasjes aan het leren en gewoon aan het kletsen. Ook veel vrijwilligers van de KU liepen daar rond en zij namen ons naderhand ook mee de stad in, op stap of gewoon rond over de campus. Wat ook zo heerlijk typisch was, is dat mijn allereerste optreden daar niet met dans was. Tijdens de openingsceremonie waren er meerdere gospel extravaganza (gospel ondersteund met dans en muziek) optredens waren en impulsief werd er besloten dat wij ook mee zouden doen met een volkssong. Ik had die volkssong natuurlijk nog nooit in mijn hele leve gehoord, dus nam aan dat ik niet mee zou doen. Maar 5 minuten van te voren kreeg ik een schudinstrumentje in mn hand gedrukt met de mededeling dat we bijna aan de beurt waren. Ik ging dus het podium op om een lied te gaan performen wat ik nog nooit in mn leven had gehoord, met een instrument in mn hand dat ik nog nooit in mn leven had vastgehouden, Maar ook typisch Afrikaans: natuurlijk ging alles helemaal goed. Ik vergat eigenlijk dat ik op een podium stond en was vooral heel erg aan het genieten van het samen muziek maken, in de zon, met fijne mensen.
Niet alleen Kenya en de Cultural Week waren genieten, ook de groep was echt zooo leuk. Als je een week met zn alle weg bent is dat toch heel anders dan zo op de uni. Zo heb ik gemerkt dat meisjes onderling totaal niet moeilijk doen over elkaar naakt zien, zelfs als ze elkaar nauwelijks kennen, heb ik de ingevlochten pruik van een meisje eruit gehaald en gesprekken gevoerd over hoe zwaar het leven hier echt is.
De rest van de week heb ik me een enorme celebrity gevoeld, omdat ik de enige muzungu was op de hele Cultural Week en iedereen het echt prachtig vond dat ik meedanste. Er waren bijvoorbeeld twee bekende comedians die op gegeven moment aan mij kwamen vragen of we een billenshake competition zouden doen en daarna mijn nummer wilden, op plaats van andersom. Ik vond dat natuurlijk wel mooi ^^ Er zijn ook heeeel erg veel foto's van alles, maar die moet ik nog even krijgen dus dat duurt nog even :) Nairobi zelf heb ik niet super veel van gezien omdat de meeste dagen volzaten met trainen en optreden maar op de eerste dag werd de bijnaam, Nairobbery, al meteen waargemaakt. Twee meter voor mij rukte een man de ketting van een vrouw van haar nek en rende weg. Hele drukke straat dus heel veel mensen, maar niemand deed iets. De keer daarna liet ik mijn ketting en armband dus maar thuis :P Verder heb ik, en de rest van de mensen van de troupe, lekker de tourist uitgehangen en Masai souveniertjes gekocht, waarbij ik telkens goed moest onderhandelen. Ik was bijvoorbeeld een middag met Alex (een van de assistent trainer van de troupe en nu goede vriend van mij) in Nairobi en ik wilde een schilderij kopen. De prijs: 6000 Kenyan Shilling. Dit is ongeveer 60 euro, dus belachelijk veel te veel. Na een heel toneelstuk waarin Alex deed alsof hij niet kon schrijven en ik hier was om hem Engels te leren konden we het schilderij meenemen voor 700 shilling :p Gedurende de week kozen de mensen van de organistaie hun favoriete acts, die zouden optreden op de Final Day. Die Final Day zou eigenlijk ook de finale zijn van de competitie van de hele week, maarrr kort voordat de week begon werd besloten dat het toch geen competition zou zijn maar gewoon entertainment, omdat Rwanda en Burundi niet op kwamen dagen. Toch zal ik zulke fratsen echt gaan missen als ik in Nederland ben, alles is daar zo verschrikkelijk georganiseerd dat er helemaal geen ruimte meer is voor spontaniteit.
Ik zal de dansgroep echt gaan missen, we hebben de afgelopen weken zoveel met elkaar meegemaakt dat ik het een gek idee vind dat ik ze nu niet meer minstens 5 uur per dag zal zien. De twee et wie ik de beste klik had, Fred en Alex, zitten hier ook niet op de uni, dus dat is al helemaal jammer. Maarja, dat hoort erbij, nieuwe vrienden maken en nieuwe vrienden vervolgens niet of nauwelijks meer zien. Over twee dagen vertrekken Lies en ik alweer naar Tanzania (ja schandalig luxe, ik weet het, maar Tanzania was al gepland voordat ik wist dat ik naar Kenya meemocht. Oh en Kenya werd volledig betaald door de uni^^) dus dan is een prima afleiding :P
Ik las net even mijn laatste blog en realiseer me dat ik al heel lang niet meer geschreven heb en nu als ik nu alles terug ga halen van de weken voor de danstrainingen dan wordt dit een veelste lang verhaal maar wat ik nog wel even aan moet stippen is het adventureweekend wat Lies en ik in Jinja hadden. We zijn hier gaan raften op de Nijl, waar ik eerst niet zoveel voor voelde omdat water nou eenmaal niet echt mijn ding is en omslaan met een klein rubberbootje een een wilde rivier al helemaal niet, maar Lies had vanaf het begin al duidelijk dat ze dat wilde doen en heeft weken besteed aan mij wijsmaken dat het wel echt super vet zou zijn. Omdat samen reizen samen compromissen maken is (iets wat we de afgelopen weken duidelijk gemerkt hebben) ging ik mee. En natuurlijk had Lies volledig helemaal gelijk, het was echt zo'n geweldige dag. Voordat we de wilde rivier opgingen oefenen we in rustig water met het peddelen, in en uit de bot komen, het omslaan en het onder de boot doorzwemmen. Ondanks dat ik het nog steeds spannend vond, had ik er nu meer vertrouwen in. De eerste keer dat de boot omsloeg kwa ik natuurlijk vast te zitten onder de boot, kreeg ik een hoop water binnen en werd vervolgens een stuk meegenomen door de rivier waarna een van de safertykayakers mij weer naar de raft moet retourneren maar ik vond het zoo vet. Natuurlijk denk je dat je dood gaat op zo'n moment maar er waren telkens 4 safetykayakers om ons heen die binnen een paar seconden bij je waren en die mensen kenden de rivier zo ontzettend goed dat ik me niet onveilig voelde. Ook zijn we dat weekend wezen zip-linen in Mabira Forest, een tropisch regenwoud waar lijntjes gespannen waren tussen bomen van 40 meter hoog waar we dan langsheen kabelbaanden. Om in de bomen te komen moesten we eerst langs eentje omhoog klimmen als een aapje, via heeele kleine ijzeren pinnetjes in de boom. Lies ging voor mij en ik zag haar benen echt als een malle trillen. Ik dacht: ah joh, je zit gezekerd dus zo eng is het niet. Maar halverwege de boom dacht ik daar toch wel anders over :p Zeker omdat ik me continu bewust was van het feit dat ik wel gezekerd was met Afrikaans materiaal, wat toch een beetje anders is dan hoe ik het gewend ben. Het meisje van de organisatie dat als eerste ging, ging bijvoorbeeld vrolijk ongezekerd naar boven om daar het touw vast te maken voor ons. Dat zie ik in het klimpark waar Herrie werkt zo snel nog niet gebeuren :p
Ik zal vanaf nu (ook al is 'vanaf nu' nog maar schikbarend kort, als Lies en ik terugkomen uit Tanzania hebben we nog maar 5 weken in Nkozi) weer iets regelmatiger een blogje maken!
-
29 Oktober 2014 - 07:53
Elin:
Heerlijk verhaal! Geniet! Xx -
29 Oktober 2014 - 08:18
Femke:
lieffiee, war fijn om van je te horen! Ik had wel de blog van Lisanne gelezen dus stiekem wel een beetje een idee wat er daar gebeurde, maar niet dat je zoo veel danste!! Wat super vet meid!! Echt heel bijzonder dat je daar aan mee mocht doen. Heel veel plezier in Tanzania! De tijd gaat echt al snel dan zeg! Liefs -
29 Oktober 2014 - 22:57
Gerrie:
Lieve Amber, echt fantastisch wat een mooie ervaringen heb je ons geschreven! Jij als MUZUNGU te mogen dansen tussen al die andere Afrikaanse studenten, ik had er best wel bij willen zijn, en ben heel benieuwd naar de foto’s ! Geniet ze nog in Tanzania en de laatste weken, wat vliegt het voorbij! -
01 November 2014 - 10:45
Mark :
:D kei leuk!
2x achter elkaar op vakantie, terwijl je op vakantie bent! ^^
Als je de Afrikaanse laksheid gaat missen, en geen zin hebt in de Nederlandse geordendheid, kan je wel in België komen wonen!? Dat is een stuk minder tropisch maar wel zeker net zo'n brakke bende! :D
Veel plezier in Tanzania :D
Xx! -
02 November 2014 - 13:17
Ellen:
hey lieverd
wat een uitdagingen en wat leuk,ik heb me wel op de hoogte gehouden via de kinderen en Marga,maar ik ga nu even je verhaal helemaal lezen,ben op de zaak.en t is even rustig,we denken heel regelmatig aan je en blijven positieve gedachten naar je sturen hoor,je zit in onze hartjes,maar je weet ik ben niet goed met computers.lief nog een hele fijne tijd,maak er tropen tijden van,die tellen dubbel namelijk...
xxx Ellen -
02 November 2014 - 13:59
Ellen:
en dan ben je toch nog best lang daar...;) -
02 November 2014 - 14:11
Judith:
Ik ben onder de indruk dat je mee mocht met het dansteam; heel knap! Als je weer in Nl bent mag je het eens laten zien. En voor de rest klinkt het leven er heerlijk. Geniet nu maar van Tanzania! Ciaoo -
02 November 2014 - 19:23
Rikus:
Lieve Amber,
fantastisch in alle opzichten; heerlijke verhalen, en avonturen,
dank je,
ik zie nu al uit naar het vervolg.
kus, papa -
02 November 2014 - 21:27
Marga:
Hoi mop,
Je verslag was weer in mijn spambox beland. Mooi verhaal meid. Wat heb je straks mooie herinneringen.
Ik heb via Thala al wat foto's gezien. Ziet er prachtig uit en je heb heel glimmende ogen.
En ik vind dat je er maar Hollandse tijd van moet maken, die gaat dubbel zo snel en dan ben je
gauw weer thuis. Ja egoïstische moeder hè ;)
Meisje, ik hoop dat jullie een hele mooie tijd in Tanzania hebben. Geniet er maar heel erg van, maar dat doe je toch wel. Heel veel liefs -
05 November 2014 - 09:24
Carola:
Lieverd
Ook mijn spambox wist wel raad met jouw link en dat terwijl daadwerkelijke spam vrolijk komt binnenvliegen. Gelukkig was daar toen jouw trotse moeder.
Wat een geweldige toevoeging , jouw deelname aan dat grote dansevent !
Ik kan me voorstellen dat dat voor jou als mezungu een wereldervaring was.
Dat raften vind ik persoonlijk dan weer minder -/..... Gelukkig horen we dat wanneer het allemaal al weer gedaan is.
Nog maar vijf weken,als je het in dagen noemt lijkt het nog minder. Gelukkig hoef je de dagen niet aftekruisen tot je weer naar huis mag . Dus ga door met genieten.
Voorzichtig in diep water ( zei tante) en veel liefs.
O,ja, hier was het vanmorgen 6 graden en herfststormen zorgen voor bergen bruine bladeren,.....dat voelt extra lekker daar in het zonnetje hè
Xxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
